بیت ۴۳۴

به رستم چنین گفت کاوس کی

که از کوه البرز تا برگ نی

همی رُفت خواهد به گردش سپهر

نباید فکندن بدین خاک مهر

یکی زود سازد، یکی دیرتر

سرانجام بر مرگ باشد گذر

تو دل را بدین رفته خرسند کن

همه گوش سووی خردمند کن

اگر آسمان بر زمین بر زنی

بپری و از آب آتش کنی

نیاری همان رفته را بازِ جای

روانش کهن شد به دیگر سرای

من از دور دیدم بر و یال او

چنان برزبالا و گوپال او

زمانه برانگیختش با سپاه

که ایدر به دست تو گردد تباه

چه سازی و درمان این کار چیست؟

برین گونه تا چند خواهی گریست؟

"شاهنامه (تصحیح خالقی مطلق)/ پادشاهی کیکاوس صدوبیست سال بود (داستان رستم و سهراب/گفتار اندر افکندن رستم سهراب را)"